तुझे वास्तव्य

तू हवा आहेस , जी दिसत नाहीस अन स्पर्शून ही जातेस ...
की आहेस पाणी , जी जवळ घेताच माझ्यात मिसळतेस ?

तू आहेस का उन .. जे देते उब मला पहाटेच्या गारव्यात
की ढगांची सावली .. जी सुखावते तापत्या उन्हात ?

का शोधतोय तुला असताना तू माझ्या भोवताली ...
की खेळतेस मज सोबत लपंडाव आजही ?

तुझे वास्तव्य तू अदृश्य करून घेताना .....
कधी विचारलेस का ह्या भिरभिरणाऱ्या डोळ्यांना ?

नात्यांच्या सीमा

नात्यांना कोणत्याही सीमा नसतातच मुळी ..
उगाच काहीजण त्यांना आकसतात किंवा सीमेत बांधतात ..

मनापासून जडणारे आणि आपले मन मोकळे करणारे .
कधी स्वतःचे तर कधी समोरच्याचे .

अपेक्षांचे ओझे कधी बंधनांच्या सीमांना आकसतात ..
तर कधी स्वातंत्र्याने त्यांतील सीमाही वाढवतात ..

परत भेटू केव्हातरी, ह्या आशेवर जपताना नाते ...
वेळही कशी एकदम भुर्कन उडून जाते .

द्वेषाने किंवा वास्तवाने , नात्याच्या रूपांतरात न अडकता
एक नवे नाते जपण्यापेक्षा, तेच जगवण्याचा प्रयत्न करू ..

दर वर्षीचा तोच पावसाळा

दर वर्षीचा तोच पावसाळा,
तीच माती आणि तेच चिंब भिजणारे आपण ...

काहीही बदलत नाही .. वर्षे सरकतात
आणि दर वर्षीच्या पावसाचीही ओढही तीच .

पण त्याच पावसामध्ये शिंपडणारे पाण्याचे थेंब ..
ते मात्र दर वेळेस नवीन असतात ...

पण ते थेंब नवे .. जेव्हाही येतात
अनेकदा जुन्या आठवणी आपणास देतात ..

साठवताना थेंब .. चटकन तो कुठे तरी विरून जातो ..
पण आठवणींच्या ओंजळीत एक मोती आणखी भरतो ..

अंगावरून ओरघळणारा थेंब परत नव्याने भेटूया सांगतो ..
मात्र जुन्या आठवणींना परत एकदा उजाळून जातो.