पाउल ( step )

पाउल पुढे टाकताना .
खुणा मागे सोडून जाते ..


पाउल पुढे टाकताना ..
मातीही सोबतीस येते .



पाउल पुढे सरकता ..
अंतर मागील वाढते .



पाउल पुढे सरकता ..
पुढचे अंतर सरते .



पाउल थांबता एक ठिकाणी ..
विश्रांती जीवाला मिळते .



पाउल थांबता वाटेवर ..
वादळ मनात परत फिरकावते ..



अन त्या वादळातल पाउल मग ..
पुढे सरकण्यास पण अडखळते

jajbaat

जज्बतोंको अपने आज बहादिया मैंने ,

     हर एहसास को अपने भुला दिया मैंने ।

पुछा उन्होंन, हम तो तेरे  अपने थे ,

    दूसरों के खातिर,  हमें भी रुलादिया तुमने  ।

मैं बोला , कदर नथी  इस जहाँको तुम्हारी ,

    संग रहते तोभी तुम  रुसवा  होते  ।

इक्तिज़ा आपकी हर किसीको जीने के लिए ,

    पर आज जिन्दगी भी हमसे बेवफा हो रही  ।

                    New Journey  !!!

A known to both but not much known faces.


I knew she was worried to cross road. As being on same path

I forwarded my hand and she hold it without questioning.



Dont know who was helping whom at that time to cross the road!

Or was that a begining of the New journey !!!

हवा कुछ थमसी गयी ....

हर  एक शख्स  से पुछा हमने ..

     क्या देखा तुमने खुदा को ?

बस जवाब में फिर सवाल आया ..

   क्या देखा तुमने हवा को ?

अगर खुदा हवा है ..

    तो हवा भी आज घलीज़ है |

सांसे देनी वाली हवाभी आज ..

    दम  किसीकी घुटा रही है |

तो फिर मैंने पुछा , क्यूँ रूकती है  सांसे  

   अगर वो भी उसीने है दी ?

जवाब तो मिलना पाया दोस्तों ...

    लग रहा है , हवा कुछ थमसी गयी ....| 

तुटता मी ...

सकाळ होण्या अगोदर सर्व तारे ...

  हळूहळू  आकाशाच्या निळ्या शालीत गेले  ...

पण एक तारा  तरी एकटाच  टीवटीवत होता ..

   शाल पांघरलेल्यातल्या विचारले एकाने .

तर म्हणतो , उद्या रात्री परत झगमगुच आपण ...

   तुटता मी पूर्ण होतील इच्छा अनेक चकोरांच्या.

पाणी अन मन

पाणी अन मन दोघांच एक सारखच असत ,

       एकदम स्वच्छ , ज्यात मिसळल त्याचच   ते असत ..

 पाणी अन मन दोघांच जुळत असत  ,

      एक  दुखवल तर  दुसर डोळ्यातून बाहेर पडत. 

 पाणी अन मन  याचं  सारखं असत,

     थांबल्यावर एक खोलवर जिरत .. तर दुसर खोलवर झुरत .

 पाणी अन मन याचं   सारखं असत,

             एक  वाहताना मागे ओलावा सांडत ...

                            अन दुसर  हसर मागे मनांना जोडून जात . 

  पाणी अन मन याचं  सारखं असत, 

           जगण्यासाठी  दोघांच आयुष्यात समप्रमाण लागत .

पाणी अन मन याचं  सारखं असत, 

                 एकाला पूर तर दुसर्याला उद्रेक असतो .

पाण्यावर  आपण बांध घालू शकतो ..

                 पण मनाला  बांधन कधी जमलं का कुणाला  ! 

परत पाहिलं हसताना तुलाही

आज उन तापत आहे ..
परत भेटू जेव्हा येइल सावली ...

आज फार ढगाळल आहे ...
परत भेटू मोकळ्या नभा खाली ...

आज मन जरा भीजल आहे ...
परत भेटू मोकळ्या विचारांनी .

आजही त्याच रूढी अन तीच बंधने ...
परत भेटू मुक्त झालेल्या विचारांनी.

कदाचित जागा माझी बदलली असेल ..
कदाचित मी इथे नसेल ही ...

पण भेटेल जेव्हाही नव्याने तुला ..
परत पाहिलं हसताना तुलाही .......

उनकी वाह वाह

उनकी  वाह वाह में ..

   हमारी आह दब गयी |

उनकी आवाजसे ....

   हमारी ख़ामोशी  दब गयी |

मांझी हम थे ..

  पर कश्ती उन्हें मिली |

उनके झलकते जाम भी ..

   आँसू  अपने बहा गयी  |

मज़धार में छोड़  हमें ...

  साहिल से वो आसूदाह न हुए  |  

तुझी सवय

तू असतीस सोबतिला तर काही फरक असता माझ्यात ..

तू नसतानाही फरक वाढतोय माझ्यात ..

कधी न थांबणारे हसणे , आज चटकन संपते ..

मन मात्र वेडे दुसरीकडे भिरभिरे .

शांत बसताना कित्येकदा हसू गालावर यायचे ..

आता मात्र अश्रु गालावरून सरके .

थांबवताना तुला , हात तुझा कित्येकदा खेचला ..

पण आज सुटलेला हात , मीच मागे घेतला .

तू सोबत नाहीस याची खंत मनाला लागून आहे ...

तू आहेस ह्यातच मनाला रमवून आहे .

वेळ सरकता कदाचित , चित्रे ही बदलतील ..

पण तुझ्या चित्रांची वेळ , मनात थांबली आहे .

सोबतीस असताना अनेकदा भिन्नतेचे क्षण चिंतले ..

आज ते जगताना तुझ्या सोबतीस स्मरले .

सवय तुझ्या सोबतीची चटकन जडून गेली ..

पण सवय एकटेपणाची, तुजसम अजुन दूरच आहे ..

प्याला था जिंदगी

जाम इतना भी न था प्यालेमें
के हम डूब जाते उसमें |
तुने अपने हाथोंसे पिलाया .
हम खो गए उसमें |

प्याला था जिंदगी ,
और जाम थी ख़ुशी |
बस तेरे साथसे
हम जिलिये जिंदगी |

त्याच किनाऱ्यावर

तोच काळभोर गडद .. मात्र थंड दगड ,
सागराच्या लाटांना सारखा धडकत ...

त्याचा गडद रंग आणि कठीणपणा
त्याच ठिकाणची त्याची स्तब्धता ...

कधी गल्बतांना देत आधार ..
कधी भटकयास देण्या आराम ..

विक्षिप्त राहून जमिनी पासून ..
अन किनाऱ्यावर सागराच्या

साथ देण्यास तुम्हाला हा एकटा
भेटेल परत त्याच किनाऱ्यावर ....

तुझे वास्तव्य

तू हवा आहेस , जी दिसत नाहीस अन स्पर्शून ही जातेस ...
की आहेस पाणी , जी जवळ घेताच माझ्यात मिसळतेस ?

तू आहेस का उन .. जे देते उब मला पहाटेच्या गारव्यात
की ढगांची सावली .. जी सुखावते तापत्या उन्हात ?

का शोधतोय तुला असताना तू माझ्या भोवताली ...
की खेळतेस मज सोबत लपंडाव आजही ?

तुझे वास्तव्य तू अदृश्य करून घेताना .....
कधी विचारलेस का ह्या भिरभिरणाऱ्या डोळ्यांना ?

नात्यांच्या सीमा

नात्यांना कोणत्याही सीमा नसतातच मुळी ..
उगाच काहीजण त्यांना आकसतात किंवा सीमेत बांधतात ..

मनापासून जडणारे आणि आपले मन मोकळे करणारे .
कधी स्वतःचे तर कधी समोरच्याचे .

अपेक्षांचे ओझे कधी बंधनांच्या सीमांना आकसतात ..
तर कधी स्वातंत्र्याने त्यांतील सीमाही वाढवतात ..

परत भेटू केव्हातरी, ह्या आशेवर जपताना नाते ...
वेळही कशी एकदम भुर्कन उडून जाते .

द्वेषाने किंवा वास्तवाने , नात्याच्या रूपांतरात न अडकता
एक नवे नाते जपण्यापेक्षा, तेच जगवण्याचा प्रयत्न करू ..

दर वर्षीचा तोच पावसाळा

दर वर्षीचा तोच पावसाळा,
तीच माती आणि तेच चिंब भिजणारे आपण ...

काहीही बदलत नाही .. वर्षे सरकतात
आणि दर वर्षीच्या पावसाचीही ओढही तीच .

पण त्याच पावसामध्ये शिंपडणारे पाण्याचे थेंब ..
ते मात्र दर वेळेस नवीन असतात ...

पण ते थेंब नवे .. जेव्हाही येतात
अनेकदा जुन्या आठवणी आपणास देतात ..

साठवताना थेंब .. चटकन तो कुठे तरी विरून जातो ..
पण आठवणींच्या ओंजळीत एक मोती आणखी भरतो ..

अंगावरून ओरघळणारा थेंब परत नव्याने भेटूया सांगतो ..
मात्र जुन्या आठवणींना परत एकदा उजाळून जातो.

social networking

मैत्री म्हणजे outdated झालेल्या orkut वरून Facebook ची लागण ..
बरे त्यात google + पुढे न आला .. अथवा त्यावरही करा स्थलांतर ...

आपलीच एखादी status update करून ... स्वतःच like करावयाची ..
मुलीने लिहीलीतर मात्र .. reply साठी रांगच लावायची ..

profile इतरांच्या चघळण्यात दिवस कसबसा निघून जातो ..
पण friends list मधल्यांना आपण क्वचितच पुसतो ..

विरंगुळ्याला लोकांनी मात्र ... सवयीची जागा दिली ....
सामाजिक बांधिलकी मात्र .... social networking मध्येच अडकली ....

कुछ ख्वाब

कुछ ख्वाब इस तरह जहन में है ....
के खुली आंखे भी मुंदने लगी |


कुछ ख्वाब इसकदर टूटे ..
के दिनमें भी दोस्तों ने कहा ... नींद तेरी पूरी ना हुई |


अब कोई बताये दोस्तों .. दिन है या सुबह ...
हकीक़त है ये ,या वोही अधुरा ख्वाब |

एक दिवस थांबून पाहूया ...

काहीजण सोप्पे मार्ग निवडतात ...
काहींना मात्र पर्यायाच नसतात ...

काहीजण मार्गक्रमाण्यासाठी एकटेच ....
तर काही... काहींच्या वाटेत एकटे

विसाव्यानुसार जर मार्ग निवडले तर ...
एकवेळ रस्त्यावर वाटसरूच नसतील ...

जर मार्ग आणि विसावे दोन्ही बदलतात ...
तर चालावे कोणत्या दिशेने ?

की समोरच्या किर्र अंधारातही धडपडायच नेहमी ...
दूरवरून येणाऱ्या पहाटेच्या शोधात .. ?

खरच एक दिवस थांबून पाहूया ...
जमलंच तर वाट सोडून भटकून जाऊया !!

आपलं वेगळंपण

सगळ्यांच सारखंच असत , मन कधी नाही मानत .
आपलंच वेगळं करत खुळ , सारख मिरवत असत .

दुसऱ्याला अनुभवाचे बोल सांगता सांगता ...
स्वतःच ते भोगलंय ह्याचा विसर मात्र जाणून करवत .

समोरचे प्रश्न फारच शुल्लक असतात ...
मात्र उत्तर अनुभवांना पसरवेल म्हणून तुम्ही गप्प राहतात.

खरच कधी करतो का आपण मन नेहमी मोकळ ?
का उगाच हसण्यावारी .. मोकळीक दाखवतो इतरांना ?

प्रश्न तुम्हाला पण पडले असतील केव्हातरी ....
पण उत्तरासाठी विचारायच्या प्रश्नांच्या विचारात ही पडता तुम्ही.

परिसरातील साम्यतेला साधारणपणा समजता तुम्ही;
मात्र आपला वेगळेपणा जपायला .. स्वतः पासूनच वेगळे होत असता तुम्ही.

हम आजभी वहीँ है

जवाब बदल गए है ..
सवाल आजभी वही है |

रिश्ते बदल गए है ..
लोग आज भी वही है |

फासले आज बढ़ रहे है ..
पर हम आजभी वहीँ है |

मुड़कर कभी देखा भी होता ..
हर मोडपर निशां आज भी तुम्हे वहीँ मिलते |

मुसाफिर

मुसाफिर बनकर आऐ इस जन्नत पर ,
करवाओं के साथ चलकर राहे कांटी अबतक |

कुछ साथी ऐसे मिले .. लागा पड़ाव आ पहुंचा ,
पर सुबह होते .. हम थे वही और कारवां निकल पड़ा |

अब कोई आस मंजिल की नहीं दूर तक ...
हर हमराही से बस इतनाही पूछते है ....

क्यूँना और कुछ देर पहले मिलते ....
मोड़ पर राह बदलनेसे पहले कुछ वक्त और बिताते |

मन भिजायला ......

दरवळणारा गंध मातीचा .. अन गारवा रिमझिमणाऱ्या थेंबांचा
भिजवून जातो आजही मनाला अन शुष्क मातीला ...

भिजता माती चित्र स्फुरते तिच्यात मुर्तीकाराचे ..
अन भिजता मन .. पुन्हा गुंफते विश्व स्वप्नांचे

भिजता माती .. अंकुरतात बीजे जुनी अनेक
मन भिजते अन .. पुन्हा अंकुरतात आठवणी अनेक

ओलावा मातीतला .. वाढवतो समवेत नवजीवानाला
पण ओलावा मनातला .. वाहतो सोबतीस भूतकाळाच्या

भिजणारी माती नवनवीन रूपे साकारते ..
भिजणार मन मात्र जुन्याच आकारात गुरफटते ...

माती भिजायला पुष्कळदा वेध पावसाचे लागतात ....
मन भिजायला ...... एकटेपणाचे कोरडे वारेही पुरतात !

हरवलेल्या माझ्या सावलीला

आजही माझ्या हसऱ्या चेहऱ्याला का तू साशांकातेस ?
आजही त्या गप्प बसण्याला का तू रागावतेस .... ?

जवळ येताना तू , दुरावणार कधीतरी जाणार .. जाण ह्याची होती ..
क्षण हा दुराव्याचा येत असे नजरेसमोर .. नेहमी तुझ्याशी बोलण्या अगोदर

निवड अन आवड ही माझीच होती ... पूर्व संकेत असताना ही सर्व
ह्या विचारांवर आजही हसतो स्वतःवर ... दूर जाणाऱ्या माझ्याच सावलीवर

शब्द आजही ही फुटत नाहीत ... तुला थांब म्हणायला ...
हसू चेहऱ्यावरचे मात्र हरवेल नंतर ...
धुंडताना अंधारात .. हरवलेल्या माझ्या सावलीला

relations

नात्यांचं आणि फुलांचं दोघांच एक सारखं असत ...
कळी पासून फुलायला आणि मनापासून जुळायला
दोघांच्या वेळेच एकाच खात ..

नात्यांचं आणि ढगांचं , दोघांचही सारखच असत ..
जेवढे गाढ रंगांचे दोघे .. तेवढ्याच आनंदाच्या वर्षावात मन सतत असत ...

नात्यांचं आणि पाखराचं .. ह्याचं पण सारखच ..
स्वतंत्र भिरभिरतात मुक्त आसमंतात ....
पण निवारा घेतात आपल्या घरट्यात

पण नात्याचं आणि मनाचं .. फार क्वचितच जुळत
दूर जाणाऱ्या मनाला मात्र .. नात्याचं कधी भानच नसत ......

तू असता समोर ही..

आठवणींचा उजाळा आजही आहे डोळ्यां समोर ,
उजळणी त्यांची कशी करू एकट्या मना समोर.

हातांनीही एकटेपणा जाणून मिटली बोटे स्वतःत
एकटेपणाचे मन बिचारे गुंतले आजही तुझ्यात

सवय विभक्तीची मला अशी ही नको जडूदे
तू असता समोर ही.. मनाने मात्र तुलाच धुंडूदे ....

कण वाळूचा

मरुस्थालावर वावरणाऱ्या वाळूचा कणही सोसतो उष्ण वारे ,
रुक्ष सोबतीने इतरांच्या जमून जाते त्याला ही सारे ...


तळपणाऱ्या भास्कराप्रमाने तोही तळपतो ...
अन शीतल चंद्राचा गारवाही तो संचीतो ....

आली सर एखादी .. चिंब भिजवणारी कुठून तरी ..
त्यातही निमूट पणे बिचारा भिजतो ...

बोचरी सर्दी अन तळपते अंग दोघांना सोसणारा कण तो ..
न जाणे त्या ओलाव्याने मात्र कसा तडकतो .. !

C Interview Question: Program to reverse words from the string

Program to reverse a words from the string:
below program will
input:This is me 123456789
output: sihT si em 987654321

#include
#include
#include


void reverseWord (char *word, int size)
{
char tempc;
if( size <= 1)
return ;
tempc= *word;
*word=*(word+size-1);
*(word+size-1)=tempc;
reverseWord(word+1,size-2);


}
int main()
{

char inputStr[]={"This is me 123456789"};
char* strPtr=inputStr;
char* wordHeadPtr=strPtr;
int count=0;
printf("Input string is : %s \n",inputStr);

do
{

if((*strPtr=='\0') || (*strPtr==32))
{
reverseWord(wordHeadPtr,count);
if(*strPtr== '\0')
break;
count=0;
strPtr++;
wordHeadPtr=strPtr;
}
else{

count++;
strPtr++;
}
}
while(strPtr);

printf("Final string is : %s \n",inputStr);
}

Our Village

My parents are settled in metro city, with many struggle in their life.
For us it was like a easy bread living. Annually in our summer vacation we used to go our
native place, where greenery and life was near to nature.

Travelling to our native was like a single State Transport bus, which was doing only one roundtrip in a day.
Roads were like Ghats. Those days when we hardly had any sort of entertainment like TV
(Even electricity) for more intervals.

Life there was slow with peace, but granny had good storage of grain in our house.
I wondered many times from where they got it. As markets and all are at very remote places.
Once I asked dad about this and how grandparents live here? He did not answered but smiled and
took me into our farms.

He explained me the whole process of cropping. All things we getting from the grocery stores, fruit stall all comes from the earth ... our farms. People in villages do farming and earn their necessary things to live. Also nature provide them many source to earn money , like selling of Bamboo.

He added one more line; villagers are closer to nature. Which feeds and cares them.
In metros we are far from those caring hands.

त्या लाटा

किनाऱ्यावर सागराच्या उभा होतो , जाण्यास जवळ निळ्या गालिच्याच्या ,
पण लाटा सागराच्या रेखाटत होत्या अनेक रेखा बंधनाच्या ....

प्रत्येक पावलावर उमटत होत्या अनेक रेषा..
रेखा होत्या त्या... की अडथळे वाळूचे ..

येणाऱ्या लाटा का प्रतिकारत आहेत माझ्या पावलांच्या ..
सोडून किनारा येतोय जवळ त्यांच्या .. का हेही नाही मनात त्यांच्या ..

स्तब्ध राहता किनाऱ्यावर मी ,
बोलली लाट एक त्यातली ..

निळसर अथांग सागर लोभवेल तुला ,
असीमित संपत्ती दडलेली आत सुखावेलही तुला ,

पण मार्ग परतीचा नाही सोप्पा तेवढा ...
क्षारता अनेक डोळ्यांची लाभलीय या समुद्राला ...

मन शोधतोय मी

काही मने सदा इतरांच्या मनाचा विचार करतात ..
तर काही मने सदैव आपल्यातच गुंततात ...

काहींना वाटते सर्वे काही नवे नवे ...
तरी काहींनी सोसलेले असतात अनेक पावसाळे ...

काही नियतीशी झगडतात सदानकदा
तर काही विसावतात कवचात आपल्याच अनेकदा .

काही शोधतात उन्हातही गार सावलीचे निवारे
तर काहींना भासतात बंधिस्त ते मोकळे वारे

काहीं तर हरवतात स्वतः ला कित्येकदा
तर काही सांभाळतात वादळात इतरांना अनेकदा ..

काही मने मात्र इतरांना दूर करतात .. विचार करून त्यांच्या सुखाचा
काही जातात दूर .. करता विचार आपल्या मुळे होणाऱ्या त्या दुखांचा

काही मन गप्प राहतात .. तर काही चटकन बोलून जातात ...
काहींच बोलण काळात सामावलं जात नाही ...
तर काहींच बोलणं निरर्थक वाटत .

कृतींच्या अपयशी प्रयत्नात घुसमटलेली मने पहिलीत मी ..
पण अपयशातूनही फुलणारे ते मन आजही शोधतोय मी ...

सोबतीचा अंधार

वाट पाहताना उजाडण्याची काळोखाच्या सर्व छटा पहिल्यात मी ..
प्रत्येक छटा भरत होती रंग विरहाचे मम जीवनात ...

त्यांसोबत चित्र साकारताना कुठे वाटल अजुन उजाडेल काही वेळात ...
ती वेळही सरत आहे . मज जवळ येत आहे ....

काही क्षणच उरलेत .. अन सर्व चित्र बदलेल जीवनाचे ..
पण पुढच्या उजेडाला अजूनही ग्रहण आहे दाट धुक्याचे ..

आता धुकं ही सरल अन प्रकाश जणू पसरला भोवताली ..
अन त्यामधून प्रतिमा हलकीच तुझी डोकावली ..

समोर येताच तू विसरलो मी त्या गर्द छटा काळोखाच्या ..
ते चित्र विलक्षण एकाकी पणाचे..

पण पाहून तुला का वाटते मनाला अजूनही हे वास्तव नाही ...
परत मावळतीच्या वेळेस तोच अनुभव येईल का पदरी ...

पुन्हा ती आसुसलेली नजर, परत एकदा पहाटेच्या दिशेने जाईल ....
अन सोबतीचा अंधार मात्र ... कायमचा माझा होईल ...

तुमचे जिवन

किनाऱ्यावरून निघणार्या गलबताला कोणी विचारात का..
... आणखी थोड थांबणार का ?
जिवनातून जाणाऱ्या सुखद क्षणाला आपणही कधी विचारलत का ..
... आणखी लांबवणार का ?

गलबते निघून जातात .. क्षण ही आठवणीत जुडतात ..
मागे राहतो तो फ़क़्त किनारा आणि आपण .. दोघेही एकटेच .

पण सदैव का त्यांनीच वाट पहावी .. कोणाच्या सोबतीची ...
का नाही चिंतू शकत अस्तित्व आपले एकांगी ...

क्षण केव्हातरी परत येतीलच .. अन गलबते ही विसावतील ...
तो पर्यंत जगणे हे तुमचे अन फ़क़्त तुमचेच असते ...

ती पाऊलवाट

चहूकडे हिरवा गालीचा , अन त्यातून जाणारी एक पाऊलवाट ..
जातोय त्यातून पुढे .. सोबत घेऊन गारवा निसर्गाचा ...

ऊन अजुन एवढं नाही .. दवाचा स्पर्श तळव्याला ,अन मनाला ..
धुकंही तसच पसरलेलं भोवती ... सामवून घेण्यास मिठीत ..

अचानक एक सर पावसाची हलकीच येऊन जावी ....
अन ओलावा मनातला वाढवून जावी ....

पाऊलवाट परत चुकवावी रस्ता माझा ...
अन परत तोच सहवास मिळावा मला भोवतालचा ..

कदाचित ह्या वाटेवर आजही काही पाऊल खुणा आहेत ..
वाट मी चुकत आहे .. की हा त्यांचाच पाठपुरावा आहे ?

ऊन जरा वाढत आहे .. अन धुकही विरळ होतंय ...
स्पष्ट दिसणाऱ्या वाटेवर मात्र ... ती पावलं आता नाही दिसत ..

त्या दूर वसलेल्या मनाला ...

औपचारिकता ही फ़क़्त आचरणाचे धडे शिकवते ..
वास्तविकता मात्र जीवन जगायला शिकवते ....

आईची ममता आयुष्याला सुरवात करून देते ..
ताईची माया तुमच्या चुकांना सामावून घेते ..

भाऊ जरी मोठा असला तरी ओरडून सांभाळतो ..
आणि बाबा जरी रागीट असले तरी मनातला भाव त्यांच्या दिसतो ..

आणखी नाती जोडतो आपण काही मैत्रीची , तर काही मनाची ..
पण त्या प्रत्येक नात्यांतून जडते सवय आपुलकीची ..

कदाचित ही सवय , आपुलकी , आणि बंध ...
हेच जोडतात एकमेकांना किंबहुना मनांना, किंवा म्हणा घराला ..

ह्यातल्या एकही धाग्याची उणीव जर भासली ..
तर दुसरा पुढे सरसावतो .. समजावतो ..

पण दूर वसलेल्या मनाला ... जेव्हा ओढलागते नात्यांची ...
अंतरे कापताना ही त्याला .. शुद्ध नसते स्वतःची ...

आजही ती मने तशीच असतील का ? आजही मला जवळ घेतील का ?
का दुरावा अंतरांचा बनतोय दुरावा विचारांचा ?

तेच घर तीच नाती .. तीच मने आणि तीच माणसे ..
समजतील का त्या दूर वसलेल्या मनाला ... आजही ...

सोडता हात साथीचे

दुपार काही सरत नाही .. सांज ही जवळ येत नाही ..
आज ही जगताना स्वप्नात ... आठवण तिची जात नाही ..

तिच्या दुखःला सोबत सदा, त्या साथ न देणाऱ्या नशिबाची ..
पण मी मात्र त्या दुखःतही शोधतो साथ आजही तिची ..

बोलताना आजही कुठे वाटते, उणीव त्या जाणिवेची ...
जी दबली दोघांची , सोडता हात ते साथीचे ....

आज थांबवताना तुला कधी हात पुढे नाही सरसावणार ...
पण पापण्यांची ती धडपड... कदाचित आजही नाही थांबणार ...

nandanlive: ती एक भेट ...

nandanlive: ती एक भेट ...

ती एक भेट ...

काही भेटी निरंतर आठवणीत राहतात ...
तर काही भेटी अखेरच्या ठरतात ...

काही भेटींना आपण विसरू नाही शकत ...
तर काहीना भेटतो विसरण्यासाठी ..

काही भेटी एकमेकांना समजण्यासाठी ..
तर काही भेटी समजावण्यासाठी .

काही असतात नैमित्तिक ..
तर काहींना सतत शोधतो निमित्त.

काही भेटी मध्ये उलगडतो जाळे प्रश्नाचे ..
तर काहीं मध्ये गुंततात गाठी अनेक प्रश्नांच्या ...

काही भेटी असतात क्षणभर ..
तर काहींना असतात अपुरे सारे क्षण .

सुरुवात असो की शेवट ..
पण सगळ्यात निश्चित असते ती एक भेट .

nandanlive: मन ही मज जवळ नाही ..

nandanlive: मन ही मज जवळ नाही ..

मन ही मज जवळ नाही ..

छान बोलतोस तू अस जेव्हा ती म्हणते ...
मन तेव्हा म्हणत तुलाच एकाव असं मला वाटते ..

कविता ही छान करतोस अस जेव्हा ती म्हणते ...
मन तेव्हा म्हणत तुलाच स्मरुण ती सुचते ...

कधी ती म्हणते , खूप हळवा आहेस तू ...
मन तेव्हा म्हणत , झालोय जशी आहेस तू ..

कधी ती विचारते , काय करत आहेस ...
तिला कोणी सांगाव मनात तूच आहेस ...

कधी ती म्हणते .. जमेल का माझी सोबत ...
मन तेव्हा म्हणत .. असावी तुझीच संगत ...

कधी ती म्हणते ... मार्ग आपले वेगळे झाले तर ...
तेव्हा मन मात्र काहीही म्हणत नाही .

आज तीने विचारलं नाही , अन ती समोरही नाही ..
पण हे क्षण सोसायला .. मन ही मज जवळ नाही ..

nandanlive: जरी बंधिस्त तिथे ही ..

nandanlive: जरी बंधिस्त तिथे ही ..

जरी बंधिस्त तिथे ही ..

देवाने एक विचित्र यंत्र बनवले ..माणूस
नियंत्रण करणारा असतो ज्याला मेंदू विचारी ..
ज्याला दिली त्याने स्मरण शक्ती , निर्णय शक्ती ..
करतो गोळा माहिती सर्व अवयावांकडून ...
पण एक अवयव बनविला ह्या जीवात ...
ज्याचे अस्तित्व ना दिसते लवकर ..
ज्यास अंतरात ही देवाने खूप ठेवले सांभाळून ..
अन तेही एका पिंजर्यात ..!
बंधिस्त त्याला परवा नसते नियंत्रण करणार्याची ..
अन नसते स्वतः च्या वेदानाची ...
संबंध नाही ठेवत कधी तो ऐकण्यास कानांना ..
अन न पाहण्यास नेत्रांना ..
जरी असतो पिंजर्यात .
मानतो स्वताची हुकुमत हृदयात .
ना दिसणाऱ्या ह्याची जाणीव नसते कधी कुणाला ..
जरी जाहली एकवार ... तरी उमगते क्वचीताला ...
मर्जीचा मालक पण ... मर्जी सदैव राखतो दुसर्यांची ..
स्पंदनातूनही स्वतःच्या चालवितो पूर्ण शरीराला .
विचार नाही करत म्हणून अडखळतो कित्येकता ....
पण विचार करत बसला तर .. अडकवेल सर्व क्रियांना ..
थांबव कुणासाठी ह्याची अनुमती नाही त्याला ..
बंधिस्त कारात .. थांबतो फ़क़्त विचारात .
कोणाशी बोलाव , काय बोलाव .. सर्व निर्णय बुद्धीचे ..
पण समोरच्याने काय बोलाव .. हा विचार फ़क़्त त्याचाच ..
बंधिस्त त्याला कधी मोकळ कराव .. मनसोक्त जगू द्यावं ..
पण पिंजर्यातला हा नाजूक जीव .. खरच समजेल का ह्या बाह्य जगाला ?
विसंगत विचार त्याचे पटतील का तरी कधी कुणाला ?
जर पटले तर घ्या त्याला तुम्ही आपल्या जवळ ...
साथ भेटेल त्याला तुमची ...जरी बंधिस्त तिथे ही ..

nandanlive: तू पण असाच केला असता का ?

nandanlive: तू पण असाच केला असता का ?

तू पण असाच केला असता का ?

माझ्या जागेवर असता तर काय केला असत ?
प्रश्न फार सोपा वाटतो .

पण निर्णय तुझाच विचार करून घेतलाय ..
हे समजावन तुला जरा कठीण वाटतंय ....

नाही पटणार वागण तुला माझ ..
रुक्ष वाटतील बोल माझे ...

सदैव मी म्हणतो .. हे असाच होणार .. ते होणारच होत ..
पण कधी समजल नाही तुला .. ते सर्व माझ्या हातातच नव्हत ...

फुशारक्या मारल्या असतील कित्येक चौकासतेच्या ...
पण किती निष्काळजी पणे वेळ दवडत होतो ...

आजही वाटते कि असाव जवळ कुणी ...
पण दूर राहण्याची सवयच जणू अंगावळली ...

मलाही तुला हेच विचरायचं एकदा ...
तू पण असाच केला असता का ..
जे मी केला जागा न बदलता ?

nandanlive: अजूनही उरल्यात तुझ्या खुणा

nandanlive: अजूनही उरल्यात तुझ्या खुणा

अजूनही उरल्यात तुझ्या खुणा

नाहीस तिथे तू अजूनही .. माहित आहे मनाला ..
पण पाउल आज ही वळते .. पाहता त्या वळणाला ...

शाश्वतात आजही का भासतेस तू मनाला .....
अन आभास ही तुझा, झंकारून जातो मज वास्तवाला ...

तू आभास की वास्तव .. वळण की मार्ग तोच जुना ...
मार्गावर ही वास्तवातल्या, अजूनही उरल्यात तुझ्या खुणा ...

nandanlive: प्रतीक्षेत पहाटेच्या

nandanlive: प्रतीक्षेत पहाटेच्या

प्रतीक्षेत पहाटेच्या

भेटीत आपल्या झाली सुरुवात हास्याची ..
होती सुरुवात त्यात एकमेकांना जाणण्याची ...

विचार नाही जुळले .. पण मने मात्र जुळली ..
आचार ही होते वेगळे .. पण तेही दोघांस जुळले .

विश्वास न ठेवणारे मनही .. एक आधार शोधू लागले ...
तुला चिन्तताच विचार ही विसावू लागले ..

मन देऊ नाही शकलो .. पण हृदय मला कधी मिळालेच नाही ..
तुला पाहता क्षणी .. पापण्याही कधी मिटल्याच नाही .

एकत्र मार्ग क्रमाला दूरवर .. हात घेऊन जवळ ..
अंतराचे अन वेळेचेही भान नव्हते .. अन होती सांजही जवळ ..

दिवस सरता अंधारात .. तू नजरे आड होऊ लागलीस .
हातही रिकामा माझा ... किर्र अंधारात फक्त ओढ तुझी लागली ..

वाटल अंधारात दूर गेलीस तू .. वाटल साथीस इथवरच होतीस तू .
पण हुंदक्यात तुझ्या ... अखेर मला भेटलीस तू .

ओढ क्षणिक होती ... की बंध जीवनभराचे ...
सुटलेल्या हातां पेक्षा .. वेध होते फक्त तुझ्या हुंदक्यांचे ..

हुंदक्यांना तुझ्या आवरणे जरा कठीणच जाहले ...
अन मी नजरेला तव हातांवरच रोखले ..

वाटेवर पुढच्या .. साथीस तुझ्या अजुन आतुर आहे मी ..
सुरुवात पुन्हा होण्यास .. प्रतीक्षेत पहाटेच्या आहे मी .